تندروی به عنوان روشی کلی و دائمی پسندیده نیست اما

2. هر گاه که نبرد و معامله ای بین ظالم و مظلوم در کار باشد اگر ترس از تندخویی و دادجویی نباشد بعید است طرف ظالم تن به داد و ستدی عادلانه با غیر تندروان بدهد. در جنبش سبز هم گرچه روش همیشگی باید همچنان میانه روی و خرد ورزی باشد اما اگر ترس از تندروی و تندخویی (با هر تفسیر و مقیاسی) نباشد میانه روهای جنبش قدرت چانه زنی و مانور قدرت نخواهند داشت. مثلا گرچه شاید شعار «استقلال آزادی، جمهوری ایرانی» در موقعیت کنونی شعار رهبری جنبش نباشد اما وجود این شعار به رهبر جنبش این قدرت را می دهد که در مواجهه با کودتاگران دست مایه ای برای قدرت نمایی داشته باشد. و یا گرچه جوگیر شدن و برخورد های احساسی و گاهی مثلا خارج از نزاکت کلا روشی پسندیده ی جنبش نیست ولی نمی توان انکار کرد که گاهی همین روش ها ناچار به کار می آیند تا همچون آبشاری جریان جنبش را به لایه های گوناگون جامعه و یا به مراحل جدید تکامل برسانند (مثلا شعار تازه ساخته ی «ما بچه های مولوی ... ریدیم به حکم رهبری»)

3. فراموش نکنیم که برخی از مردم و حتی رهبران میانی جنبش شاید به عمد (و حتی فداکارانه) به برخی تندروی ها دامن می زنند تا شاید دیگران بتوانند به سبب فضایی که اعمال آن ها ایجاد می کند موقعیت عمل مناسبی پیدا کنند و یا رقیب/دشمن را به عکس العمل های پر اشتباه) وادارند. پر مسلم این روشی است که اگر به دقت استفاده نشود همچون شمشیری دو دم شاید به ضرر جنبش هم تمام شود. شما را همچنین به خواندن این نوشته ی مسیح علی نژاد دعوت می کنم. گزیده ی زیر بخش مورد نظر این جانب است:

جان کلام: بعضی تندروی ها در تقسیم کار، قابل فهم و توجیه است گرچه باید با دقت تمام به کار گرفته شود.

نویسنده: عرفان

نوشته:<<مارتین فلچر و فرانسیس الیوت>>
ترجمه: <<امین>>_________

دیروز بریتانیا، دومین شخص بلندپایهء خود در تهران را، به مراسمی فرستاد که طی آن، رهبر ایران، علی خامنه ای، حکم پرتنش آقای محمود احمدی نژاد را برای اعادهء کرسی ریاست جمهوری در یک دورهء دیگر به ایشان ابلاغ کرد و با این عمل خود، جرقهء مجادلات فراوانی را زد. وزارت امور خارجه و دول مشترک المنافع (The forein and commonwealth office -F.C.O )، آقای پاتریک دیویس(Patrick Davies )، معاون اول سفیر بریتانیا در ایران را به این مراسم اعزام داشت. این درحالی صورت پذیرفت که از ابتدای نارضایی ها و اعتراضات پس از اعلام نتایج انتخابات دهم، ایران پیوسته، بریتانیا را متهم به مواردی چون: دست داشتن در سازماندهی و یا کمک به تشدید ناآرامی های اخیر در ایران نموده، کارکنان ایرانی ِ سفارت را بازداشت و اقدام به اخراج خبرنگاران بی بی سی کرده است.
دفتر FCO اعلام کرد که فرستاده شدن آقای دیویس به جای سفیر، آقای سایمون گس ( Simon Gass)، در واقع اقدامی در جهت نشان دادن این بود که بریتانیا، با حکومتی که متهم به تقلب گسترده در آرائ انتخاباتی است، با خشونت هرچه تمام تر با مخالفینش برخورد میکند و دادگاه های نمایشی برای دگراندیشان ترتیب میدهد <<روابط چون همیشه به حال عادی خود برقرار نیست!>>.
FCO همچنین سعی بر توضیح این امر داشت که ما هنوز باید با این دولت، بر سر مسائل هسته ای، حقوق بشر و دیگر موارد مشابه، مذاکره و مباحثه کنیم و اینگونه دلیل میآورد که<< برای عملی شدن چنین مواردی، مجاری گفتگو باید باز بماند!>>؛ FCO مدعی است که در این خصوص پیرو سیاست (( سرسختی و اصرار)) بوده، اما منتقدان او بر این باورند که این حرکت،FCO را در مذان اتهام مشروعیت بخشیدن به این دولت قرار می دهد.
آقای ویلیام هیگ( William Hague)، وزیر سایهء امورخارجهء بریتانیا می گوید<< در تحت هر شرایطی و با هر منطقی، حضور در این مراسم، می بایست در حداقل امکان انجام می شد؛ به نظر می آید کشورهای دیگر از وزارتخانهء ما، در این خصوص بهتر عمل کرده اند>>.
سِر منزس کمپبل( Sir Menzies Campbell)، رهبر اسبق حزب لیبرال دمکرات و عضو شورای روابط امور خارجه، این اقدام را کاملاً غیر طبیعی خواند و افزود:<< دولت(انگلستان)، در جانب داری از رعایت حقوق بشر و آزادی های فردی در ایران، فریادها زده است، اما در زمانی که یک سری دادگاه های فرمایشی در آنجا درحال اجراست، چنانچه مسئلهء احتیاط در رفتار در مد نظر بود، می بایست با خونسردی خود را حفظ کرده و تنها به تداوم روابطی نیم بند، اکتفا می نمود>>.
آقای علیرضا نوری زاده، دبیر مرکز مطالعات ایرانی و عربی ِ لندن، در همین راستا مدعی است که بریتانیا، با نفرستادن نماینده ای به این مراسم، باید بر سر مواضع خود پافشاری می کرد و اینکه این اقدام میتواند هزاران انسانی را که با اقدام به تظاهرات بر علیه رژیم، با جان خود بازی کرده اند را، به نوعی دلسرد کند. او می افزاید:<< من واقعاً شکه شدم... این کار به نحوی، به رسمیت شناختن دولت احمدی نژاد بود>>.
اعضای اتحادیهء اروپا اما، نتوانستند در این خصوص به یک تصمیم یکپارچه برسند. سوئد، که ریاست دوره ای اتحادیه را به عهده دارد، سفیر خود را به عنوان نمایندهء اتحادیهء اروپا، روانهء مراسم کرد. در همین حال، بزرگترین شرکای تجاری ایران در اروپا، فرانسه و ایتالیا، به ارسال نمایندهء پایه دوم خود اکتفا نمودند و البته آلمان، دون پایه ترین نمایندهء سیاسی دفترش را به عنوان نماینده خود اعزام داشت.
به دنبال این مناسبات، FCO هنوز تصمیمی برای آنکه چه کسی و در چه رتبه ای را، روز چهارشنبه و برای حضور در مراسم سوگند احمدی نژاد در مجلس بفرستد، نگرفته است.
آیت الله خامنه ای، در مراسم دیروز گفت که انتخابات اخیر(( برگ افتخار آفرینی)) در تاریخ ایران بود؛ اما آن واقعه، با اختلافاتی که بر سر آرا و نحوهء برخورد با مسائل پس از آن پیش آمد، هیچ نبود جز نمایشی از شکاف ژرف درون حکومتی.
مراسم تنفیذ ، توسط کاندیداهای شکست خورده اعلام شده، آقایان میر حسین موسوی و مهدی کروبی و همچنین رواسای جمهور پیشین، آقایان آیت الله علی اکبر رفسنجانی و محمد خاتمی کلاً تحریم و بایکوت شد. آنها، این انتخابات را به نوعی خیمه شب بازی تشبیه کرده، آن را تقبیح کرده اند و نیز سخت گیری های پس از آن، نسبت به معترضان را محکوم نموده اند. باید یادآور شد که اعضای بیت آیت الله خمینی، رهبر پیشین ایران، از غایبان برجسته دیگر این مراسم بودند.
این مراسم تنفیذ، از یک جهت دیگر هم قابل توجه بود و آن سردی رفتار و روابط آقایان آیت الله خامنه ای و احمدی نژاد بود که ظاهراً پس از لجاجت های احمدی نژاد با خواست رهبری و انتخاب آقای مشایی به معاونت اولی خود بروز کرده است.
تلویزیون دولتی ایران صحنه ای را به نمایش گذاشت که در آن آیت الله خامنه ای از آنکه احمدی نژاد همچون سال 2005، دست رهبر را به نشانهء وفاداری ببوسد، طفره رفت و رئیس جمهور مجبور شد، ناشیانه و مضحک، عبایی که بر شانهء خامنه ای بود را بجایش ببوسد.
آیت الله خامنه ای و احمدی نژاد، اما، هر دو سعی کردند مراسم تنفیذ را به عنوان پیروزی بزرگی در مقابل دشمنان خارجی، که همگی کمر به نابودی جمهوری اسلامی بسته اند، به نمایش بگذارند. آقای خامنه ای گفت :<< ایران به جنگ بر علیه گردن کشی ها و زیاده خواهی ها و استقامت در مقابل سلطه گران بین المللی رای داده است>> و احمدی نژاد نیز، خطاب به دول غربی گفت:<< دورهء ترساندن تمام شده، شما دیگر خواسته هایتان را نمیتوانید به مردم جهان تحمیل کنید، من به شما توصیه میکنم که به راه انصاف برگردید و از بر هم زدن روابط داخلی دیگران خجالت بکشید... ملت شریف ایران، چنین خودخواهی ها و ریاکاری هایی را تحمل نمیکند>>.
دیروز، نیروهای انتظامی، مجبور شدند برای جلوگری از هرگونه تظاهراتی به خیابان ها سرازیر شوند؛ آنها هفت هفته پس از اعلام نتایج انتخابات، برای آرام کردن اوضاع و خواباندن صدای اعتراضات گسترده پس از آن انتخابات، هنوز با مشکلات عدیده ای مواجه اند.
در این راستا، رهبران نهضت اعتراضات، از حدود یک میلیون ایرانی خواسته اند تا فردا، چهارشنبه، در زمانی که احمدی نژاد قرار است در مجلس سوگند یاد کند، به عنوان اعتراض به خیابان ها بیایند.
پایان.
مطلب همراستا در گزینه